Myśli zebrane: Bogdan de Barbaro o matkach, córkach, relacjach, miłości i wolności (cytaty)
Jak dobrze żyć z mamą? Jak dobrze żyć z córką?
Matki często rywalizują ze swoimi córkami / fot. Pixaby
Jak odciąć pępowinę i pozwolić dziecku na wolność bez poczucia winy, opowiadał w czasie 14. KMK prof. Bogdan de Barbaro
1. Miłość i wolność – czy to się wyklucza?
Film „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” pokazuje jeden z najbardziej uniwersalnych problemów człowieka, czyli łączenie miłości z wolnością. Co zrobić, żeby miłość nie zabierała wolności, a zarazem żeby wolność nie przekreślała miłości.
2. Rywalizacja matki z córką
Rywalizacja z córką może być bolesna, jeśli matce nie uda się zobaczyć w dziecku siebie. Żeby matka utożsamiła się z sukcesami córki, potrzebuje odczuć, że w tej córce jest i ona. Jeśli coś takiego poczuje, wtedy sukces córki będzie jej radością.
3. Córeczka tatusia
„Córeczkom tatusia” może się zdarzyć sytuacja, w której ojcowie będą zazdrośni o kandydatów na narzeczonych. Z jednej strony to piękne, że ojcu tak zależy na córce, ale z drugiej podejrzane, że tata chce mieć związek z córką na wyłączność. Ta relacja, ten trójkąt, jest czymś naturalnym, ale też niebezpiecznym dla tego, kto chce wyfrunąć z gniazda. Zabiera wolność. Może też prowadzić do nadużyć. Niebezpieczne staje się, gdy mężczyzna erotyzuje kontakt z córką.
4. Partnerstwo między rodzicami
Jeśli związek dwojga ludzi jest oparty na partnerstwie, przyjaźni, uczuciowości i erotyce, rosną szanse, że ich dziecko nie będzie zastępowało żadnemu z nich tego, czego nie dostaje od partnera. Rodzic nie może obejmować dziecka zbyt mocno, bo je wtedy przydusza.
5. Granice i tajemnice
Jak zbadać granice przebiegające w rodzinie? Sprawdzić, kto z kim ma jakie tajemnice. Czy z córkami macie wiele tajemnic, o których wasz mąż nie wie? A jak wygląda układ pomieszczeń w domu? To ilustruje, czy jesteście bliżej z mężem czy dzieckiem.
6. Poświęcanie się i lojalność pokoleniowa
W wyrażeniu „poświęcić się” zawarte jest poczucie krzywdy i nadzieja na to, że zostanie się świętym. Wielu z nas praktykuje tzw. lojalność pokoleniową – pomagając starszym członkom rodziny, liczymy na to, że kiedy nadejdzie czas, nasze dzieci poświęcą się dla nas. Pomaganie nie jest złe, o ile nie robimy tego po to, by nas nie zdewastowało poczucie winy, bo wtedy stawiamy się w roli ofiary.
7. Czy można gniewać się na matkę
Jak radzić sobie z gniewem na matkę? Można pozostać przy „skrzywdziłaś mnie, matko” i się tym karmić. Ale mogę się też wyzłościć i uznać, że to nie matka mnie krzywdzi, a wściekłość na nią. Zamiast przeadresowywać agresję na kogoś słabszego, starajmy się sprawdzać, na co dokładnie się złościmy.
Zobacz też: Halo, córciu, tu mama. Co robić, gdy mama dzwoni za często?
8. Odcinanie pępowiny i syndrom opuszczonego gniazda
Film „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” przedstawia dwie perspektywy: matki i córki. Ta starsza ma za zadanie odciąć pępowinę, a córka ma prawo do wolności bez poczucia winy. Dziecko może iść swoją drogą bez zamartwiania się, że matka umrze uczuciowo. Zadanie matki jest trudniejsze, bo córkę czeka młodość, a ją poczucie osamotnienia – zwłaszcza gdy nie ma partnera. W przypadku gdy jest dwoje rodziców, może dojść do syndromu opuszczonego gniazda. Opuszczeni rodzice muszą na nowo wejść w rolę małżonków, ale często nie wiedzą, jak znowu być dla siebie atrakcyjnymi partnerami. Zapomnieli. Dlatego nieświadomie zatrzymują dziecko, bo to umacnia ich związek.
9. Córki samotnych matek
Córki samotnych matek niejednokrotnie mają poczucie etycznego zobowiązania. Gdy mama jest sama, ma większą potrzebę zatrzymania dziecka, bo samotność jest trudna. Pasja, cele, religia, krewni – to jest to, co nas chroni przed odosobnieniem.
10. Matki i córki – wzajemne relacje
Nie istnieje optymalny wzorzec relacji matki z córką. „Normalne” relacje to takie, gdzie kobiety szanują siebie nawzajem, są wzajemnie wrażliwe i utrzymują równowagę między miłością a wolnością. Kochaj, szanuj i rób, co chcesz.
Prof. Bogdan de Barbaro (Gość Specjalny) i Aneta Pondo (redaktorka naczelna Miasta Kobiet)/ fot. B. Bogacka
Bogdan de Barbaro był gościem specjalnym 13. spotkania KMK / fot. Barbara Bogacka
Prof. Bogdan de Barbaro – psychiatra, psychoterapeuta, superwizor psychoterapii i terapii rodzin, kierownik Zakładu Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Bohater filmu „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham”, autor i współautor wielu publikacji i książek.
