Karolina Macios: Najlepsze lata

Wczoraj jechałam szybką kolejką miejską z grupką nastolatków. Był piątek, SKM-ka z Gdyni do Gdańska, wczesny wieczór. Ja wracałam ze spotkania, by grzecznie wślizgnąć się pod kołderkę, a oni dopiero zaczynali wieczór. Bardzo możliwe, że dziś, kiedy to piszę, jeszcze go nie skończyli

Ja, starsza pani, w rękawiczkach, czapce i okutana szalem (wiecie, to Trójmiasto, wieje i jest zimno) oraz dwóch chłopców w rozchełstanych kurteczkach i cztery dziewczęta w cienkich rajstopach do tycich spodenek. Ja wystrzyżona, one długowłose z obowiązkowym przedziałkiem na środku, ja słuchałam audiobooka, oni mi to utrudniali – śmiali się za głośno, za często i za długo.

Nic w tym dziwnego, skoro pociągali z kartonu z sokiem, do którego coraz mniej ukradkiem dolewali wódy. Sok był ciepły i pomarańczowy, krążył z rąk do rąk, z ust do ust. Piętnastolatki, inny gatunek człowieka, koszmar w najczystszej postaci. Takie już nie dziecko, a jeszcze nie dorosły, nieopierzone, a już próbuje latać, co zazwyczaj kończy się tym, że ląduje dziobem w ziemi. Zalicza same porażki, na liście największych katastrof życiowych plasuje się w pierwszej dziesiątce. Chodzący dramat obyczajowy, czasem tragikomedia, ale najczęściej horror, i to w wersji gore.

Piętnastka – nie ma gorszego wieku. Mutacje, polucje, włosy łonowe, okresy, pryszcze i niekończący się foch. Wylane na szkołę, trzaskanie drzwiami oraz bokurwatak i/lub bokurwanie. Pamiętacie to jeszcze? Zmienne nastroje, ciągłe napięcie seksualne, ocenianie, odrzucanie, piętnowanie, fatalne poczucie humoru i skłonność do ciepłego soku pomarańczowego z wódką.

Niektórym to nie mija, zostają nastolatkami do późnej starości. Gdzieś w okolicy piętnastych urodzin dziecka rodzice z reguły zaczynają podejrzewać, że popełnili błąd. Ba, i słusznie. Popełnili całą masę błędów, włącznie z tym najważniejszym – tym sprzed piętnastu lat. Ci, co mają już te doświadczenia za sobą, mogą odetchnąć z ulgą – było, minęło i nigdy nie wróci, ale cała reszta…

No cóż, te nastolatki z SKM-ki jechały na urodziny koleżanki. Piętnaste. Statystycznie rzecz biorąc: jedno wróci w ciąży, drugie z dwójką dzieci u boku, trzecie nafaszerowane prochami, czwarte zalane w trupa, piąte okradzione, a szóste nie wróci w ogóle. Nic dziwnego, w końcu to półmetek. Jedną połowę okresu dojrzewania ma się już za sobą, za to druga dopiero czeka, i będzie pod górkę. Słyszałyście kiedyś gromkie „Sto lat” odśpiewywane przez rodzinę nad tortem z piętnastoma świeczkami? Nie dajcie się zwieść radosnym uśmiechom – to nie entuzjazm, tylko zagrzewanie do walki: jeszcze tylko pięć lat, da-my radę, da-my radę! Dadzą, wszyscy dają, z reguły.

Przy odrobinie szczęścia okres z końcówką -aście zakończy się bez większych szkód dla samych zainteresowanych oraz otoczenia, a potem będzie już łatwiej. Przynajmniej teoretycznie, bo dopiero wtedy człowiek orientuje się, że najlepsze lata już za nim.

#miastokobietnapółmetku
#niejestemstatystycznymnastolatkiem
#damyradędamyradę
#najlepszelatadopieroprzednami
#miastkobietrządzi

Karolina Macios