Dlaczego nie chcę być kobietą…

Dlaczego kobieta zmienną jest - zastanawia się Przemysław Osuchowski w felietonie magazynu Miasto Kobiet - "Dlaczego nie chcę być kobietą", rys. Andrzej Politowicz

Bo zmienny jestem mało!

I niezmienność swoją niezmiernie lubię. Owszem, mam nadzieję, że nie będę łysy, ale żeby zmieniać kolor włosów, to by mi do głowy nie przyszło. Owszem, paznokci nie obgryzam, ale żeby przyklejać na nie kolorową „karoserię”? Owszem, czasami zaglądam do odzieżowych sklepów, ale szukam tam czegoś podobnego, a nie odmiennego. Owszem, bywa, że z mego całokształtu zadowolony nie jestem, ale czy to powód, by ów całkowity obraz zmieniać na niepodobieństwo boże?

Kobieta od swych dziewczęcych pierwocin chce zmieniać siebie

Zmieniać swe otoczenie i – co najgorsze – chce też poprawiać i modelować swego mężczyznę. Gapi się w lustro i kombinuje… Tu dodać, tam ująć. Tu wyeksponować, tam ukryć. Przefarbować, przekręcić, przewrócić, przykrócić, przedłużyć, przekłuć, przestawić, zmienić, zmienić, zmienić… Jak szczupła, to sobie różne wypukłości wypycha, jak pulchna, to zgniata. Mężczyźnie nie przyszłoby do głowy kupować za małych butów, majtek, trykotów. Kobieta jest gotowa na każde poświęcenie, byle tylko doścignąć ułudę. Zimą założy kabaretki, latem czarną skórę.

Jak myślicie, czy mężczyzna uganiający się za długowłosą blondynką chce się po paru dniach obudzić przy krótko obciętej brunetce?

Nie do uwierzenia, co kobieta potrafi zrobić ze swym zapachem! Nie przyszło wam do głowy, że chcemy wąchać, smakować właśnie was, a nie drogerię? Jeśli nawet jakiś zapach spakowany do kosztownego flakonika wam podejdzie, to i tak wąchacie milion następnych.

Zmieniacie też świat dookolny.

Przesuwacie w nieskończoność meble. Przemalowujecie ściany, wymieniacie obicia, przekładacie i mnożycie poduszki na kanapie, aż w końcu jest ich trzydzieści. Przestawiacie doniczki z maniakalną precyzją. A kwiaty w wazonie… układacie! Czeszecie psa! „Porządkujecie” nasze biurka! Nie podobają się wam nasze porządki w garażu! Mieszkanie to nie dom dla lalek! No i – co najbardziej bolesne – próbujecie zmieniać nas. Wpierw patrzycie w zachwycie, a potem… do roboty! Niebieskie? A jak byś wyglądał w zielonym? Wąsaty? A może by tak ogolić? Misiowaty? Kiedy schudniesz? Domator? A może gdzieś wyjdziemy? Manualny? Może w okularach byłbyś taki… no wiesz, inteligentniejszy? Skromny? Dlaczego właściwie nie zarabiasz więcej? Palący? Kiedy rzucisz? Dżinsowy? Załóż garnitur! Czytający? Porozmawiasz ze mną? Małomówny? O czym myślisz, jak nic nie mówisz? Kibic? Zgaś ten telewizor! Kochający? A co ty taki kochliwy? Szczodry? Masz coś na sumieniu? Indywidualista? A nie mógłbyś tak, jak mąż Teresy? Pędziwiatr? Czy ty musisz się tak spieszyć? Roztargniony? Dlaczego ty się zawsze spóźniasz?! Nocny marek? Choć do łóżka! Śpioch? Dlaczego my się nigdy nie kochamy rano? Trunkowy? Hm… kiedyś ci to nie przeszkadzało… A jak się nie uda, podśpiewujecie: „Wymienię cię na lepszy model”.

Zmieniacie też imiona. Swoje i nasze.

Na cholerę wam te wszystkie Agi, Aty, Tusie, Inki? Jeżeli ja jestem całe życie Edwardem, Edmundem lub Ernestem, to czemu znęcacie się nade mną tymi misiaczkami, słonkami, dziubdziusiami? Wy te zmiany – podejrzewam – planujecie ze sporym wyprzedzeniem. Wszystkie moje żony dzień po ślubie bez zająknięcia przedstawiały się, moim w końcu, nazwiskiem i okazywało się, że nowy podpis już miały wystylizowany i wyćwiczony! Ja tymczasem, podobnie jak Leopold Tyrmand, lubię swoje imię i nazwisko…
Za co ja was tak kocham?

Przemysław Osuchowski