Clive Staples Lewis, Dopóki mamy twarze

Clive Staples Lewis, dopóki mamy twarze, fot. materiały prasowe

C. S. Lewis reinterpretuje mit o Erosie i Psyche w wersji znanej z Metamorfoz Apulejusza, ale jego akcję przenosi do fikcyjnej, starożytnej krainy Glome.

C. S. Lewis i Opowieści z Narnii – to skojarzenie automatyczne. Znacznie rzadziej wspomina się, że ten klasyk literatury fantasy przez większość swojego życia zajmował się pisaniem dla dorosłych. Ważne miejsce w jego twórczości zajmują religijno-filozoficzne eseje oraz – niesłusznie zapomniana – ostatnia jego powieść Dopóki mamy twarze. C. S. Lewis reinterpretuje mit o Erosie i Psyche w wersji znanej z Metamorfoz Apulejusza, ale jego akcję przenosi do fikcyjnej, starożytnej krainy Glome – podkreślając w ten sposób uniwersalne przesłanie mitu. Historię opowiada jedna z sióstr pięknej Istry-Psyche i właśnie jej rozterki, cierpienia, jej spór z bogami stają się centralnym problemem powieści. [Esprit]

Łucja Kucia